Het verhaal van de legendarische Abbey Road Studios verteld in een documentaire van Mary McCartney op Disney+.

In haar documentaire “Behind the Walls of Abbey Road Studios” blikt de oudste dochter van Paul McCartney terug op de lange geschiedenis van de Londense studio’s die de Beatles beroemd maakten en roept ze een dozijn artiesten op om te getuigen, waaronder Pink Floyd, Kate Bush en Oasis.

De liefdesaffaire tussen de Beatles en Disney+ gaat door. Voortbouwend op het succes van Get Back, de formidabele documentaireserie van Peter Jackson over de Beatles die eind 2021 wordt uitgezonden, en het zeer verhelderende McCartney 3, 2, 1 dat enkele maanden eerder verscheen, benut Disney+ opnieuw deze sappige ader door op 6 januari Behind the Walls of Abbey Road Studios aan te bieden, een documentaire over de legendarische Londense studio’s geregisseerd door Mary McCartney.

In het collectieve geheugen is Abbey Road eerst en vooral een Beatles-album en een mythische hoes waarop de Fab Four in één rij een zebrapad oversteken, precies tegenover de studio’s waar de Beatles de meeste van hun platen opnamen, op nummer 3 Abbey Road, in St John’s Wood.

Een verhaal dat 90 jaar geleden begon

Mary McCartney, die zegt dat ze altijd gehecht is geweest aan deze “magische” plek en dit bewijst met een foto van haar als baby die binnen de muren is genomen, staat uiteraard stil bij de opnames van de Beatles, met getuigenissen van haar vader en Ringo Starr, de twee overlevende leden van de groep. Maar ze vertelt ook het verhaal van het negen kamers tellende tuinhuis, dat in 1931 werd omgebouwd tot een studio door de platenmaatschappij EMI, die er “de grootste en best uitgeruste ter wereld” van wilde maken.

Aanvankelijk bedoeld voor klassieke muziek, werden de Abbey Road Studios in 1954 opengesteld voor popmuziek met Cliff Richard, gevolgd door de Beatles in 1962, die hen internationale bekendheid gaven voordat ze hun “thuis” werden, een gekoesterde “bunker” waar hun muziek in alle vrijheid kon gedijen. Tientallen artiesten en bands volgden, waarvan een handvol in deze documentaire aan bod komen, van Elton John tot Pink Floyd, van Jimmy Page tot Oasis, waaronder Kate Bush, Fela Kuti, Nile Rodgers van Chic, Kanye West en Celeste, en niet te vergeten de meester van de filmmuziek John Williams, die de soundtracks opnam voor Star Wars en Indiana Jones.

Zeldzame documenten en anekdotes in overvloed

Het sterke punt van deze wat wankele film ligt in de zeldzame documenten van die periode, audio en video, die we te zien krijgen, en met name Pink Floyd in de studio in hun beginperiode met Syd Barrett, of Jimmy Page van Led Zeppelin die als jonge sessiegitarist op 17-jarige leeftijd wordt geïnterviewd en toegeeft dat de sterren waarmee hij bij die gelegenheden in aanraking kwam vaak “teleurstellend” waren. De huidige verslagen voor de camera zijn traditioneler, en er zijn anekdotes in overvloed, niet altijd nieuw.

Paul McCartney en Ringo Starr vertellen hoe de Fab Four in 1963 in één dag hun eerste album Please, Please Me opnamen, en hoe de faciliteiten van Abbey Road een grenzeloze speeltuin werden voor de experimenten op Sgt Pepper’s album. Elton John herinnert zich de geur van de studio’s toen hij aankwam in 1968, “de geur van angst… Ga ik het verpesten?”. Jimmy Page herinnert zich de opname van Goldfinger (James Bond) als sessiemuzikant onder leiding van John Barry, waarbij Shirley Bassey uiteindelijk flauwviel omdat ze de noot te lang vasthield.

David Gilmour en Roger Waters vertellen over de begindagen van Pink Floyd toen ze The Piper At The Gates of Dawn opnamen terwijl de Beatles in de studio ernaast aan Sgt Pepper’s werkten, en praten (afzonderlijk) over hun botsingen over hoe te werken. Kate Bush komt (alleen in audio) terug op het feit dat de Abbey Road Studios lang in het Beatles-sap zijn gebleven, opdat zelfs het veranderen van het schilderwerk het geluid niet zou aantasten en de magie verloren zou gaan.

Een heilige kerk gemarkeerd door de Beatles

Maar waar komt de magie, het unieke geluid van deze studio vandaan? Een van de valkuilen van deze documentaire is dat deze vraag niet wordt beantwoord, en zelfs niet lijkt te worden gesteld – tenzij we genoegen nemen met Pauls enthousiasme wanneer hij uitroept: “Het is zo’n goede studio! Alle microfoons werken!”. Hoewel Mary McCartney in haar voice-over vermeldt dat Abbey Road alleen technici van topklasse in dienst had, besteedt ze te weinig aandacht aan deze ambachtslieden achter de schermen, ook al werden ze door haar vader erkend als ware kunstenaars. We ontmoeten nauwelijks een van hen, Lester Smith, die nog steeds weet hoe hij een 70 jaar oude microfoon moet repareren.

Alleen John Williams legt uit waarom de bijzondere akoestiek van de Abbey Road Studios, die hij vergelijkt met een moeder en een spirituele “gave”, interessanter is dan die van de grootste Hollywoodstudio’s. Voor anderen lijkt de afdruk die de Beatles hebben achtergelaten genoeg om er een heilige kerk van te maken, waar het muzikale gebed meer kans krijgt dan elders. Een simpele kwestie van prestige en bijgeloof die de kijker een beetje op zijn honger laat zitten.

Mary McCartney’s “Behind the Walls of Abbey Road Studios” (1u26 mn) is beschikbaar op Disney+ vanaf vrijdag 6 januari 2023